Ostatnio rzadko siedzę do późna. Ale dziś przeprowadziłam się na stare śmieci, do swojej jedynki. Taki wieczór jak ten, wieczór przepełniony spokojną samotnością, musi zostać uczczony.
Może to głupie, ale najlepiej czuję się wtedy, gdy wszyscy już śpią. W środku nocy zza drzwi nie dobiega żaden dźwięk. Tylko ciche stukanie o klawiaturę. W rogu biurka ciepła herbata, mała lampka. Cisza. Spokój.
Czuję się tak, jakby wokół mnie rozgrywała się magia. Jakby po linkach powietrza, pośród piórek kurzu wędrowało coś, co przyprawia mnie o dreszcze. Myśl o tysiącach równomiernych oddechów, spokojnych uderzeń serc i nieskładnych wizji. Wrażenie niesamowitej jedności z resztą świata.
Kiedy się uczę, słucham Hansa Zimmera. Czasem zastanawiam się, jakim jest człowiekiem. Czy dużo się śmieje? Czy wstaje ze wschodem słońca? Co sprawia, że jest tak niesamowity? Kto dał mu tę przestrzeń i wolność umysłu? Myślę o ludziach, którzy jeszcze nie odeszli. Ale odejdą. Myślę o szczytach gór i gwiazdach. O podróżach w kosmos. O pogodzeniu z losem.
Dorosłe życie uczy nas pokory. To największy dar, jaki można wynieść z brutalnych doświadczeń, porażek i przeciwności losu. Brak pewności siebie sprawia, że nie wykorzystujemy swoich możliwości i świat myśli, że umieramy niespełnieni. Ale pokora jest inna. Z nią można iść przez świat z ciszą w sercu. Nawet, gdybyśmy zaraz mieli zamienić się w pył.
Pokora uczy kochać. Pokazuje, że czasem warto jest ustąpić. Że ranimy tych, których kochamy nie dlatego, że jesteśmy agresywnie silni, ale dlatego, że boimy się ich stracić. Zadajemy ból w przekonaniu, że negatywne emocje zwiążą nas z nimi jeszcze mocniej. Chcemy, by inni byli od nas zależni, bo to daje nam pewność, że jesteśmy komuś potrzebni.
Sednem szczęścia jest szczęście innych. Cudownie byłoby żyć i umierać ze świadomością, że osoby, które kochamy, są pewne naszego oddania i miłości. Że nie muszą w to wątpić. Że nie muszą na nas czekać.
Gdyby można nigdy nie pozwolić nikomu czuć się niekochanym. Gdyby codziennie móc wstawać i kłaść się spać, będąc pewnym, że żyjemy po to, by być perłą w czyimś życiu.
Gdy już poczujesz, że przemijanie najbardziej dotyka ciebie, czy cofnąłbyś czas, by dać komuś szczęście?
